Bagaimana Mengesan Kesakitan pada Kanak-kanak yang Berumur berbeza

Bayi (bayi baru lahir - 1 tahun)

Dari hari lahir, bayi (termasuk bayi pramatang) sudah dapat merasakan rasa sakit. Bayi pramatang dipercayai mempunyai sensitiviti yang lebih tinggi terhadap kesakitan, kerana mereka mempunyai keupayaan untuk menangani kesakitan.

Bayi yang baru lahir boleh bertindak balas terhadap kejadian yang menyebabkan kesakitan seperti pada saat pertama atau jam pertama lahir.

Menilai kesakitan pada bayi bergantung kepada pemerhatian. Bayi baru boleh memahami kesakitan. Mereka boleh menunjukkan tingkah laku pada mulanya untuk menunjukkan bahawa mereka telah memahami pengalaman yang menyakitkan sebelum ini. Pada 4 hingga 6 bulan, bayi yang mengalami kesakitan yang berterusan akan bertindak balas terhadap rasa sakit yang berbeza.

Bayi yang mengalami kesakitan cenderung menunjukkan dengan ekspresi muka, pergerakan tangan dan kaki, dan menangis. Mereka boleh cuba melindungi kawasan badan yang sakit atau menariknya. Perubahan dalam diet, perkumuhan, dan tidur juga boleh menjadi petunjuk kesakitan. Ekspresi muka boleh digunakan sebagai penunjuk terbaik kesakitan di semua peringkat umur. Grimace, mata tertutup, dan mulut terbuka adalah ungkapan kesakitan yang biasa.

Bayi menangis kerana sebab-sebab seperti kelaparan, kemarahan atau ketakutan, tetapi menangis kerana rasa sakit adalah berbeza. Cries kerana nada yang tinggi, tegang, tajam, pendek dan ketat. Walau bagaimanapun, ketiadaan menangis tidak bermakna kanak-kanak itu bebas dari kesakitan. Bayi yang sakit mungkin tidak menangis sama sekali, terutamanya jika bayi masih belum matang atau masih kecil, mungkin kerana mereka tidak mempunyai tenaga untuk menangis.

Penunjuk fizikal, termasuk kadar denyutan jantung, kadar pernafasan, tekanan darah, warna kulit, muntah, berpeluh, atau dilebar, juga dapat menentukan apakah bayi sedang dalam kesakitan.

Kerana perubahan kepada penunjuk ini boleh disebabkan oleh sebab-sebab lain, seperti tekanan, ketakutan atau kecemasan, perubahan fizikal lebih sukar untuk mentafsir daripada perubahan tingkah laku. Walau bagaimanapun, bersama-sama dengan petunjuk tingkah laku, tanda-tanda ini boleh digunakan untuk menilai kanak-kanak dalam kesakitan keseluruhan.

Kanak-kanak dan kanak-kanak prasekolah (1-4 tahun)

Kanak-kanak boleh menyatakan keamatan kesakitan mereka. Malah kanak-kanak yang tidak dapat bercakap atau mempunyai batasan dalam ucapan dapat menunjukkan tahap, jenis dan lokasi kesakitan. Sekiranya mungkin, kanak-kanak perlu ditanya dan digalakkan untuk menyatakan kesakitan dengan kata-kata yang mereka fahami. Membuat kanak-kanak menafsirkan tindak balas sakit mungkin memerlukan kesabaran dan kemahiran. Kanak-kanak pada zaman ini semakin meningkat kesedaran diri dan dapat mengingati kejadian-kejadian yang menyakitkan. Ini boleh meningkatkan ketakutan dan kebimbangan pada kanak-kanak. Sebagai contoh, melihat darah dari luka kecil dapat membuat seorang kanak-kanak bimbang dan keadaan emosi dapat mempengaruhi reaksi terhadap rasa sakit.

Pada masa yang sama, meningkatkan kesedaran tentang diri sendiri memberi peluang kepada anak-anak untuk mengatasi rasa sakit yang tidak dapat dilakukan ketika masih bayi. Ibu bapa mesti dapat mengenali kesakitan pada kanak-kanak dan menerangkan apa yang berlaku. Bagi kanak-kanak yang sakit, pemahaman kesakitan boleh meningkatkan kawalan anak. Ini boleh membantu dia menangani kesakitan dengan berkesan. Jelaskan kepada kanak-kanak apa yang sedang berlaku dan apa yang menyebabkannya, ia juga boleh menghalang kanak-kanak daripada mempunyai kepercayaan negatif tentang kesakitan dan punca-puncanya.

Kanak-kanak dan kanak-kanak prasekolah boleh melindungi atau menarik kawasan tubuh untuk menunjukkan kesakitan. Sebagai contoh, kanak-kanak kecil sering membuat telinga jika mereka mengalami jangkitan telinga. Ibu bapa mesti memantau perubahan tingkah laku yang tidak biasa, seperti reaksi negatif terhadap aktiviti yang biasanya mereka suka, atau menolak mainan atau makanan kegemaran.

Kanak-kanak kecil umur sekolah (5-8 tahun)

Kanak-kanak pada zaman ini mula mendapat kesedaran mengenai sebab. Mereka dapat memahami bahawa rasa sakit yang mereka rasa adalah akibat daripada kecederaan atau penyakit. Mereka juga memahami bahawa terdapat had masa untuk kesakitan, bahawa kesakitan tidak akan berterusan dan kecederaan atau kesakitan yang tidak membahayakan nyawa. Mereka juga boleh memahami bahawa penjagaan hospital dan melakukan prosedur yang menyakitkan boleh membantu mereka berasa lebih baik.

Walaupun petunjuk perubahan fizikal dan tingkah laku boleh digunakan untuk menilai kesakitan, kanak-kanak usia ini juga boleh menggunakan alat penilai kesakitan yang digunakan profesional perubatan untuk menilai dan melayakkan kesakitan. Terdapat beberapa jenis skala kesakitan yang boleh digunakan oleh kanak-kanak untuk menilai keamatan kesakitan. Sesetengah doktor boleh menggunakan skala 0-10, di mana 0 tidak menunjukkan kesakitan dan 10 sangat sakit; sesetengahnya menggunakan "skala bersisik" dari kesakitan kepada kesakitan yang teruk. Kanak-kanak zaman ini boleh menunjukkan di mana kesakitan mereka berada pada skala itu.

Lebih matang kanak-kanak sekolah (8 - 11 tahun)

Kanak-kanak dengan julat usia ini mempunyai pemahaman yang sempurna tentang kesakitan dan boleh memberikan maklumat tentang kesakitan mereka. Pemahaman yang lebih banyak juga boleh memberi peluang untuk mengurangkan kebimbangan dan ketakutan pada peristiwa yang menyakitkan. Ramai kanak-kanak berminat dalam sains pada zaman ini dan dapat memahami beberapa mekanisme kesakitan asas supaya mereka dapat mengatasi rasa sakit yang lebih baik.

Kanak-kanak sekolah boleh menyatakan rasa sakit dengan baik. Mereka boleh menggambarkan kesakitan secara khusus dan lebih konsisten daripada kanak-kanak yang lebih kecil.

Mereka juga boleh membantu menilai kesakitan dengan menggunakan alat pengukur yang berkesan.

Pada usia ini, kanak-kanak lelaki kurang ekspresif tentang kesakitan mereka berbanding kanak-kanak perempuan, dan ini mesti dipertimbangkan dalam penilaian. Anak lelaki mesti digalakkan untuk menyatakan dengan baik.

Pada masa yang sama, ibu bapa mesti memantau perubahan dalam tingkah laku kanak-kanak seperti perubahan tabiat makan dan tahap aktiviti yang menunjukkan tanda-tanda kesakitan.

Remaja (12-18 tahun)

Pada masa remaja, remaja mempunyai lebih banyak pengalaman dengan kesakitan dan mempunyai pemahaman yang wajar tentang mekanisme kesakitan. Mereka juga tahu bagaimana keadaan emosi menjejaskan kesakitan yang mereka alami dan bagaimana rasa sakit dapat lega.

Remaja boleh menggunakan alatan penilaian sakit. Alat ini dapat memberikan keterangan lengkap tentang jenis, keamatan, dan lokasi kesakitan, serta tahap kecacatan yang disebabkan oleh rasa sakit. Remaja juga telah belajar reaksi negatif terhadap kesakitan. Walaupun mereka dapat mengungkapkan rasa sakit yang lebih baik daripada kanak-kanak, kadang-kadang mereka memilih untuk tidak menyatakannya.

Tingkah laku remaja boleh dipengaruhi oleh rakan dan ibu bapa. Selalunya, sesi perundingan peribadi diperlukan untuk mendapatkan gambaran yang lebih tepat tentang kesakitan pesakit.

Hello Health Group tidak memberikan nasihat, diagnosis atau rawatan perubatan.